Expo Maxime Brigou en Lenny Vervaeke – ‘The earth of this world is slippery’

Schilderijen, tekeningen, mixed media installaties, sculpturen  

Beide kunstenaars met wortels in Roeselare bouwen met veel succes aan een internationale carrière en exposeren samen in Ter Posterie. 

De titel 'The earth of the world is slippery' komt van een citaat uit de teksten van de Azteken, dat Maxime Brigou bijbleef van een bezoek aan het antropolisch museum van Mexico City. Die ene zin geeft het wereldbeeld weer van deze oude beschaving: het zoeken naar een antwoord op de existentiële vraag: hoe kunnen we onze balans houden terwijl we ons op deze ‘slippery earth’ begeven? 

In het beeldend werk van Maxime Brigou en Lenny Vervaeke is verandering, die leidt tot nieuwe inzichten, een gemeenschappelijke constante. Beide kunstenaars ervaren tijd als iets fluïde, waardoor het verleden niet als iets afgesloten kan beschouwd worden, maar als iets dat nog steeds inwerkt op vandaag en morgen. 

We zijn erg fier om beide kunstenaars, met wortels in Roeselare, te verwelkomen in Ter Posterie.

Maxime Brigou (Roeselare, 1992) focust zich de laatste jaren vooral op het maken van sculpturen en installaties en toch is haar verleden als schilder nooit ver weg. Ze gaat telkens op zoek naar de kern, ‘l’image’ en wil het oerbeeld, het suggestieve, ongedefinieerde beeld dat ongrijpbaar lijkt, visueel en tastbaar maken. Hierbij zijn tijd en ruimte de bepalende actoren. 

Lenny Vervaeke (Roeselare, 1996) beweegt zich in zijn werk op de grens tussen verleden en heden, tussen het materiële en het emotionele. Gedreven door een fascinatie voor ‘ongrijpbare herinneringen’ die hem diep raken, onderzoekt hij de mysterieuze aantrekkingskracht van oude objecten en symbolen. Deze beelden en verhalen roepen een heimwee op naar een verloren wereld, een verlangen naar iets wat nooit werkelijk was, maar wat toch inspireert en voedt. 

Van 30 maart t.e.m. 8 juni 2025 

Ter Posterie, Ooststraat 35, Roeselare 

Open: wo > zo van 14 u. > 18 u. – gratis

Meer info over de kunstenaars

Maxime Brigou (Roeselare, °1992) 
Maxime Brigou werkt en leeft in Gent. In 2016 behaalde ze haar masterdiploma beeldende kunst aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Gent. 

Meteen daarna was ze betrokken bij het oprichten van het kunstenaarscollectief NADAR 

en is ze sinds 2018 één van de oprichters en beheerders van de artist-run space Ontsteking. 
Ondanks het feit dat ze zich de laatste jaren vooral gefocust heeft op het maken van sculpturen en installaties, is haar verleden als schilder nooit ver weg. Eerder dan in termen van solitude en onveranderlijke vormen te denken, probeert ze telkens op zoek te gaan naar de kern, l’Image. Ze wil het oerbeeld, het suggestieve, vluchtige, ongedefinieerde beeld dat ongrijpbaar lijkt, visueel en tastbaar maken. Om deze vluchtige waarnemingen te kunnen grijpen, worden tijd en ruimte onvermijdelijk een belangrijke drager. Soms voelen deze werken heel traag aan en geven ze nauwelijks iets over zichzelf prijs, soms zijn ze vluchtig en ronduit exhibitionistisch. De onwaarschijnlijkheid van deze beelden toont ons dat benamingen zoals onveranderlijkheid en tijd vooronderstellingen zijn. Termen die we in onze dagelijkse woordenschat ondergebracht hebben, hoewel we onmogelijk kunnen begrijpen wat ze werkelijk betekenen. Door deze instabiele elementen te integreren in het werk bestaat er geen ultieme versie van het beeld. Het lijkt zich op ieder moment anders te gedragen, waardoor het ons onuitgesproken laat beseffen dat ook onze gedachtengang -en in het verlengde hiervan de gehele wereld- op deze manier fungeert. Ze streeft ernaar de eindeloze veelheid van elkaar kruisende en paradoxale perspectieven in één beeld te vatten. 

Lenny Vervaeke (Roeselare, °1996) 
Lenny Vervaeke (Roeselare, 1996) is een kunstenaar die zich beweegt op de grens tussen verleden en heden, tussen het materiële en het emotionele. Gedreven door een fascinatie voor ‘ongrijpbare herinneringen’ — beelden en verhalen uit een verleden die niet werden beleefd, maar hem diep raken — onderzoekt hij de mysterieuze aantrekkingskracht van oude objecten en symbolen. Deze beelden en verhalen roepen een heimwee op naar een verloren wereld, een verlangen naar iets wat nooit werkelijk zijn was, maar wat toch inspireert en voedt. 

Zijn werk is doordrenkt met de rijke lagen van de cultuurgeschiedenis, waarbij hij de scheidslijn verkent tussen kunst als representatie van een werkelijkheid en kunst als autonoom object, een realiteit op zich. Vervaeke neemt oude artefacten — zoals vazen, maskers en houtsneden — en herinterpreteert deze niet enkel, maar vormt ze om tot nieuwe, persoonlijke verhalen. Door ambachtelijke technieken te combineren met hedendaagse emoties, maakt hij de geschiedenis weer levend. Hij slaat kerven, slijpt en brandt in zijn werken, niet alleen om het fysieke object te veranderen, maar ook om de diepere betekenis die het bevat, los te weken. In deze handelingen probeert hij de 'ongrijpbare herinneringen' te ontsluiten die zich schuilhouden in deze beelden. 

Hij nodigt de kijker uit om na te denken over de manier waarop we historische artefacten en hun betekenis begrijpen. Door de objecten uit verschillende tijdsperiodes te mengen, roept hij vragen op over de 'echtheid' van de geschiedenis zelf. Wat maakt iets werkelijk in de context van het verleden? En in hoeverre kunnen we de diepere lagen van betekenis die in objecten verborgen liggen, onthullen? Vervaeke dwingt ons om onze ideeën over de waarde en de echtheid van historische voorwerpen te heroverwegen, en roept op om het verleden niet te zien als een vaststaand narratief, maar als een dynamisch en veranderlijk verhaal.